រឿងអណ្តើក និង ទន្សាយ

ថ្ងៃមួយទន្សាយ និងអណ្តើក ដែលជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា បបួលគ្នាស៊ីផឹក ហើយក៏ទាស់សម្តីគ្នា។ 

 ទន្សាយបាននិយាយបង្អាប់ ឌឺដងដាក់អណ្តើក ហើយបបួលអណ្តើក រត់ប្រណាំងគ្នា។ 

 អណ្តើកដឹងថា ខ្លួនមិនអាច យកឈ្នះទន្សាយបានឡើយ ប៉ុន្តែខ្លួន ជាអ្នកមានអំនួតខ្ពស់ ចិត្តឆេវឆាវ ក៏ទទួលយកការប្រកួតនេះ ហើយក៏ចាញ់ដៃទន្សាយទៅហោង។ ទន្សាយមើលងាយ ហើយសើចចំអក ឲ្យអណ្តើកយ៉ាងខ្លាំង។ រីឯអណ្តើក កាន់ចិត្តស្អប់ទន្សាយ ផ្តាំកូនផ្តាំចៅ តាំងពីពេលនោះមក។ 

 មួយជំនាន់ក្រោយមក, ដើម្បីលុបលាងការអាម៉ាស របស់ពួកអណ្តើកទាំងអស់, អ្នកជំនាន់ក្រោយរបស់អណ្តើក បាននឹកឃើញល្បិចមួយ សម្រាប់ផ្ចាញ់ទន្សាយ, ហើយក៏បបួលអ្នកជំនាន់ក្រោយ របស់ទន្សាយ រត់ប្រណាំងគ្នា ទៅកាន់កន្លែងមួយ ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ស្ទឹងមួយ។ 

 ទន្សាយរត់វឹង លឿនស្លេវ ដូចឡានដាក់ turbo, ប៉ុន្តែពេលទៅដល់មាត់ស្ទឹង ក៏តាំងអង្គុយអេះចៃ មិនដឹងលកលៃយ៉ាងណា ដើម្បីឆ្លងស្ទឹងរួច។ 

 អណ្តើកវាគើមៗមកតាមក្រោយ ហើយក៏ហែលឆ្លងស្ទឹងទៅត្រើយម្ខាង រួចត្រលប់មកវិញ ប្រកាសជោគជ័យលើទន្សាយ។ អណ្តើកចាស់ៗ នាំគ្នាអុជធូបអុជទៀន អរគុណដូនតា ចំពោះជោគជ័យដ៏ត្រចះត្រចង់នេះ។ រីឯពួកពួកទន្សាយ ជាពិសេសចាស់ៗជំនាន់មុន កើតក្តីក្តៅក្រហាយ ហើយស្តីបន្ទោសយ៉ាងខ្លាំង ទៅលើទន្សាយដែលចាញ់ដៃអណ្តើក។ 

ចៃដន្យយប់នោះ មានភ្លើងឆេះព្រៃសន្ធោសន្ធៅ។ ពួកទន្សាយនាំគ្នានឹកអរក្នុងចិត្តថា “ពេលនេះ ថ្ងៃអន្សារបស់អណ្តើកមកដល់ហើយ… សូមអរគុណព្រះជាម្ចាស់!។ ពួកវាច្បាស់ជា ត្រូវឆេះស្លាប់ទាំងអស់មិនខាន។ ទន្សាយ និងអណ្តើក ដែលរត់ប្រណាំងគ្នា បាននឹកឃើញស្របគ្នាថា មានតែការរួមដៃគ្នាទេ ទើបអាចចៀសផុត ពីគ្រោះកាចមរណ: អណ្តើកដឹងច្បាស់ថា ដោយព្រោះតែខ្លួនធ្វើដំណើរយឺតពេក ច្បាស់ជាមិនអាចគេចផុតពីភ្លើងព្រៃ ដែលកំពុងឆេះឆាបយ៉ាងលឿននេះឡើយ។ 

ចំណែកទន្សាយ គិតឃើញថា ទន្សាយអាចរត់លឿន គេចផុតភ្លើងព្រៃ, ប៉ុន្តែភ្លើងនឹងឆាបឆេះ ទៅដល់មាត់ស្ទឹង។ ដូច្នេះ ទន្សាយនឹងត្រូវឆេះស្លាប់ដូចគ្នា នៅមាត់ស្ទឹង ព្រោះខ្លួនមិនចេះហែលទឹក។

 ទាំងពីរនាក់ បានជួបពិគ្រោះគ្នា រួចពិគ្រោះយោបល់ ជាមួយចាស់ទុំរៀងៗខ្លួន។ 

 ភាគីទាំងសងខាង បានយល់អំពីផលប្រយោជន៍រួម ហើយក៏សុខចិត្តរួមសហការណ៍គ្នា។ ពួកទន្សាយ នាំគ្នាំលីអណ្តើក រត់ទៅកាន់មាត់ស្ទឹង, បន្ទាប់មក ឡើងជិះលើស្នូកអណ្តើក ឆ្លងទៅត្រើយម្ខាង, បានរួចជីវិតពីភ្លើងព្រៃរៀងៗខ្លួន។

 តាំងពីពេលនោះមក ទន្សាយ និងអណ្តើក រាប់អានគ្នា ហើយតែងតែគោរព និងផ្តល់តម្លៃដល់ភាពផ្សេងគ្នារបស់គេរៀងៗខ្លួន។