នៅក្នុងភូមិមួយមានតាចាស់ម្នាក់ ឈ្មោះតាម៉ៅ គាត់មាន កូនប្រុសមួយ ឈ្មោះគឺរីវ័ន្ត និងសត្វលាមួយក្បាលផងដែរ។ ឪពុក និងកូនមានជីវភាពលំបាកណាស់ អង្ករ។ ក្រៅពីការងារនេះ ពីព្រោះតាម៉ៅគាត់ជាកម្មករលីសែង គាត់នឹកមិនឃើញការងារផ្សេងទៀតទេ។
ថ្ងៃមួយតាម៉ៅបាននិយាយទៅកាន់កូនរបស់គាត់ថា: គិរីរ័ត្តកូន ពុកមានគំនិតមួយ បើយើងយកលារបស់យើងទៅលក់នៅឯក្រុងយ៉ាង ម៉េចដែរកូន? ពីព្រោះលារបស់យើង វាចេះដូចសត្វឆ្កែអញ្ចឹង វាអាច ដេកចាំផ្ទះ និងមិនសូវស៊ីច្រើនទេ តើកូនយល់យ៉ាងម៉េចដែរ?
គីរីវ័ន្តឆ្លើយទៅឪពុកវិញថាៈ គំនិតពុកល្អម៉្យាងដែរ កូនគិតថា លារបស់ពួកយើងយកទៅលក់នៅទីក្រុងអាចលក់បានថ្លៃផងមិនដឹង។ តើពុកគិតទៅពេលណាដែរ?
តាម៉ៅឆ្លើយទៅកូនវិញភ្លាមមិនបង្អង់យូរ ឡើយ ឪពុកគិតថា យើងនឹងរៀបចំទៅខានស្អែក ពីព្រោះពុកត្រូវទៅប្រាប់កន្លែងអង្ករសិន ថាពុក និងឡើងទៅក្រុងលក់លាចំនួនច្រើនថ្ងៃទើបមក វិញ។
ឪពុក និងកូន គិតគ្នារួចក៏ចូលដេកទៅ លុះព្រឹកឡើង តាម៉ៅទៅប្រាប់កន្លែងគាត់លី អង្ករតាមការគិតពីយប់។ គាត់ក៏ធ្វើដំណើរមក កាន់ផ្ទះរបស់ខ្លួនវិញទាំងញញឹមញញែមគិតថា ខ្លួននឹងអាចលក់លាបានលុយច្រើនមិនខាន នៅពេលទៅដល់ទីក្រុងនោះ។
ឪពុក និងកូន ក៏នាំគ្នារៀបចំឥវ៉ាន់រួចរាល់អស់ ទើបនាំគ្នា ដើរសំដៅទៅរកសត្វលា តាម៉ៅនិយាយទៅកាន់លាថាៈ លាសម្លាញ់ អើយ! ថ្ងៃស្អែកពួកយើងនឹងនាំឯងទៅទីក្រុង ដើម្បីលក់ឯងយកកម្រៃ ចញ្ចឹមជីវិតហើយ ដូចនេះឯងនឹងអាចរស់នៅទីក្រុង គ្រាន់ជាងនៅ ទីនេះជាមួយពួកយើងដែលជាគ្រួសារក្រីក្រដែរ។
ចំណែកសត្វលាវិញ ពីម្ចាស់វាឡើយ។ វាធ្វើទឹកមុខហាក់បីដូចជាមិនចង់បែក រីឯតាម៉ៅនិយាយចប់ក៏នាំកូនចូលគេង នឹងអាល ក្រោកពីព្រលឹម ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុង។
ស្អែកឡើងពេលព្រលឹមស្រាងៗ ឪពុក និងកូន បាននាំគ្នាចងជើងលាដាក់លើឈើ រួកក៏នាំគ្នាសែងសំដៅ ទៅរកឡានតាក់ស៊ី ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅទីក្រុង។
នៅពេលទៅដល់ចំណតឡានតាក់ស៊ី អ្នកដំណើរដែលជិះនាំ គ្នាសើចញឹមៗដោយមិនចេញស្តី តាម៉ៅនឹងកូនក៏នាំគ្នាសើចដាក់ ទៅវិញ បញ្ជាក់ថាគាត់មានការរីករាយដែលបានរួមដំណើរជាមួយ។
តាម៉ៅ និងកូន បានមកដល់ទីក្រុងដូចការគ្រោងទុក។ អ្នក ទាំងពីក៏បានលើកលាចុះពីឡាន រួចក៏សែងលានោះចាកចេញទៅ។ គាត់បានដើរទៅរកផ្លូវមួយកន្លែងនៃទីក្រុង ហើយអំពាវនាវលក់លា របស់គាត់: តើលោកអ្នកត្រូវការទិញលាទេ...? លាខ្ញុំឆ្លាតដូច សត្វឆ្កែអញ្ចឹង ចេះដេកចាំផ្ទះបានល្អណាស់ ខ្ញុំលក់មិនថ្លៃទេ។
រំពេចនោះមានមនុស្សជាច្រើនចេញមកពីផ្ទះរបស់ពួកគេ រួចឈរ សើចឡើងរំពងពេញផ្លូវ ខ្លះចង្អុលមកគាត់សើចផង ខ្លះចង្អុលទៅលា សើចយកដៃកាន់ពោះ ហាក់បីដូចពួកគាត់ជាអ្នកកំប្លែងទើប ចេញមកសម្តែងអញ្ចឹង។ គឺរីវ័ន្តបាននិយាយទៅកាន់ឪពុករបស់វាថាៈ ពុក កូនចុកស្មាណាស់ លានេះវាធ្ងន់ដល់ហើយ រកកន្លែងសម្រាកសិន ទៅពុក ។
តាម៉ៅឃើញកូន បែកញើសជោគ អាវនិងពេញថ្ងាស គាត់អាណិតកូនក៏រក កន្លែងសម្រាក រួចនិយាយទៅកាន់កូន វិញថា: គឺរីវ័ន្តកូន តើកូនឆ្ងល់ទេ ម៉េចក៏ អ្នកទីក្រុងនាំគ្នាឈរសើចយើងដូច្នេះ? គឺរីវ័ន្តឆ្លើយតបទាំងសំឡេងហត់ថាៈ មែនហើយពុក កូនក៏ឆ្ងល់ដែរប្រហែល អ្នកទីក្រុងមិនដែលឃើញសត្វលាទេដឹង ឬមួយខោអាវរបស់យើងកខ្វក់ពេកទេ ដឹង?
តាម៉ៅ និងកូននាំគ្នាឱនមើលខោអាវរបស់ខ្លួនរួច និយាយថាៈ យើងខំស្លៀកពាក់ថ្មីៗ ព្រោះដឹងថាឡើងមកទីក្រុង កុំឲ្យអ្នកគ្រង សើច តែពួកគេនៅតែសើចទៀត។ កូនអើយកុំទៅគិតយើងជា អ្នកក្រ មិនអាចដូចគេអ្នកមាននៅទីក្រុងទេកូន តើកូនសែងលាទៅ មុខទៀតបានទេ?
គឺរីវ័ន្តឆ្លើយតបទៅឪពុកវិញថាៈ បាទពុក រួចកូននឹងប្រឹងសែងម្ដងទៀត ក្រែងមានគេចង់ទិញលា យើងនឹងអាលឆាប់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។គិរីវ័ន្តវាស្ទុះក្រោក រួចលើកឈើសែងលាឈានបានមួយចំហៀង ក៏រអិលជើងអុកគូថទៅដី ឮតែភីស រីឯលាវិញក៏អុកគូថទៅដីដូចគ្នា រួចវាស្រែកថ្ងូរឡើង។
តាម៉ៅឃើញកូនទល់ផ្អក ក៏ដាក់ឈើ សែងលា ចុះ រត់ទៅរកកូនសួរថា តើកូនមានត្រូវត្រង់ណាទេ? គីរីវន្តឆ្លើយៈ អូយ! ពុកកូនឈឺគូទណាស់ កូនលែងសែងលានេះហើយ។ តាម៉ៅ ឃើញកូនត្អូញឈឺដូចនេះ គាត់ក៏ដាក់គូទអង្គុយក្បែរកូនដែរទៅ។
រំពេចនោះ ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់បានដើរមកជិត ឪពុកកូនទាំងពីរ រួចសួរថាៈ ឱ! តាអើយ ហេតុអីបានជាចង់លក់លាបែបនេះ? តាម៉ៅឆ្លើយ តបវិញថាៈ បាទបងស្រី ខ្ញុំពីរនាក់ឪពុកកូនមកពីស្រុកឆ្ងាយ ហេតុតែ ជីវភាពក្រីក្រពេក ទើបសម្រេចចិត្តលក់លាជាទីស្រឡាញ់នេះ តើបង ស្រីចង់ទិញលារបស់ខ្ញុំទេ?
ស្ត្រីវ័យចំណាស់ ឆ្លើយតបទាំងសើចកក្តីកថាៈ ឱម្ចាស់ថ្លៃអើយ! ហេតុអី ក៏តា និងកូនល្ងង់យ៉ាងនេះ នៅទីក្រុងគ្មានអ្នកណាគេចង់ ទិញលាទេ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ បើតាចង់លក់លា តាអាចជិះលាបាន ដោយមិនបាច់ចងវាសែងនាំតែធ្ងន់ទេ។ ឱតាអើយ! សត្វលាវាល្ងង់ទៅ ហើយ ហេតុអីក៏តាល្ងង់ដូចវាដែរ។
ស្ត្រីវ័យចំណាស់សើចញឹមៗរួចនិយាយតបបន្តថា ឱ! តាអើយ សត្វលារបស់តា វាពិតជាត្រូវរស់នៅជាមួយតា និងកូនតាហើយ វាអាចជួយជាយានជំនិះសម្រាប់តានិងកូនផង ផ្សេងៗទៀតនៅលើខ្នងវាសម្រាប់តាដឹកយកទៅលក់ទៀតផង ប្រសិន ជាតាចង់រកប្រាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។
តាម៉ៅ និងកូនបាននាំគ្នាស្រាយចំណងលាចេញពីឈើសែង រួចយកដៃទៅអង្អែលក្បាលលា រួចពោលទៅកាន់លារបស់គាត់ថាៈ អាកូនលាសម្លាញ់ចិត្តឪពុក ពុកមិនគួរចងជើងឯងព្យួរឡើយលើ ហើយ សែងឯងដូចនេះទេ វាលំបាកទាំងឯង លំបាកទាំងយើង ដែលខំស្វែង ឯងស្ទើរស្លាប់។
ដូចនេះ យើសម្រេចចិត្តឈប់លក់ ឯងហើយពួក យើងនឹងជិះឯងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ពួកយើងនឹងរករបរផ្សេងទៀត ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ឈប់មានគំនិតយកឯងលក់ទៀតហើយ។
រីឯសត្វលាវិញវាស្រែក ......... ហាក់បីដូចជាចង់និយាយ ទៅកាន់ម្ចាស់វាថា "ឱ ម្ចាស់ខ្ញុំអើយ រៀនឲ្យឆ្លាតខុសពីខ្ញុំបន្តិចទៅ កុំល្ងង់ដូចខ្ញុំពេក បើលោកម្ចាស់គិតឲ្យឆ្លាតជាងនេះតាំងពីផ្ទះមក ខ្ញុំមិនបាច់ចងជើងព្យួរឡើងដូចជ្រូកទេ ខ្ញុំត្រូវដើរយ៉ាងស្រួល ហើយ ក៏មិនបាច់ពិបាកសែងខ្ញុំនាំហត់ដែរ"។
ឪពុកកូនល្ងង់ទាំងពីរនាក់បានអរគុណ ស្ត្រីវ័យចំណាស់នោះ រួចក៏ឡើងជិះសត្វលារបស់ខ្លួនធ្វើដំណើរបកក្រោយ ដើម្បីត្រឡប់ទៅ ផ្ទះវិញ។ ក្រឡេកមើលតាមផ្ទះនីមួយៗតាមដងផ្លូវមនុស្សម្នានាំគ្នាស្រែក ឡើងម្នាក់មួយម៉ាត់ថាៈ តាំងតែពីយូរម៉េចឪពុកកូនមិនព្រមជិះលា បែរជានាំគ្នាសែងលា ពិតជាល្ងង់ដូចសត្វលារបស់គាត់អញ្ចឹងហាសៗៗ។
គីរីវ័ន្តនិយាយទៅកាន់ឱពុកថា: ពុកតាមពិតគេនាំគ្នាសើច យើង ព្រោះគេយល់ថាយើងទាំងពីរល្ងង់ដូចសត្វលាទេតើ។ តាម៉ៅ តបទៅកូនវិញថាៈ ត្រូវហើយកូន ដូចនេះពេលយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ
មុននឹងគិតធ្វើអ្វីមួយកុំឲ្យល្ងង់ដូចសត្វលាទៀត។
ចាប់ពីពេលនោះមកឪពុកកូនល្ងង់ទាំងពីរនាក់ ព្រមទាំងលា មួយក្បាលនោះ ក្រោយពីបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញនាំគ្នាធ្វើកន្ទេលលក់ យកកម្រៃសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត ដោយដាក់កន្ទេលលើខ្នងលា លក់ ជិតៗភូមិរបស់គាត់។ ដូចនេះតាម៉ៅនិងកូន លែងល្ងង់ទៀតហើយ ពេលគាត់ចង់ទៅលក់កន្ទេលនៅទីឆ្ងាយ គាត់តែងតែជិះលារបស់គាត់ ធ្វើជាយានជំនិះ។ចប់ដោយ Bor រិបូណរ
0 Comments:
Post a Comment